Tο νησί της Ρόδου, νοτιοανατολικά της Ελλάδας, είναι ένα σταυροδρόμι τριών Ηπείρων. Ένα Κέντρο Γεωπολιτικού-Ιστορικού και Πολιτιστικού Ενδιαφέροντος.
Διαχρονικά η Ρόδος είναι τουριστικός προορισμός, στηρίζει την ελληνική οικονομία και αποτελεί ένα ζωντανό φάρο για όλα τα Δωδεκάνησα – Σύνορα μας.
Γεμάτη αξιοθέατα, με αναφορές από όλη την ιστορική εξέλιξη, με φυσικές ομορφιές, ηλιοφώτιστη, διατηρεί και μεταδίδει τη δύναμη της Δωρικής Ελλάδας, ασπίδα της Ευρώπης στην Ανατολή.
Η Ρόδος κατοικήθηκε στα τέλη της Νεολιθικής περιόδου (4.000 π.Χ.). Tην Κλασική περίοδο (408 π.Χ.), τρείς πόλεις του νησιού (Ιαλυσός, Κάμιρος, Λίνδος), ίδρυσαν την πόλη της Ρόδου. Έκτοτε η πόλη γνώρισε μεγάλη ακμή, δομημένη με πολεοδομικό σχέδιο βασισμένο στις απόψεις του Ιππόδαμου, με δρόμους πλάτους 5-6 ή 8-11 μέτρων με αναλογία σε τετραγωνικά που περιελάμβαναν από 3 έως 108 σπίτια αντιστοίχως, με δίκτυα υδροδότησης και αποχέτευσης, ώστε η πόλη με τα έργα υποδομής να αναπτυχθεί και να διακριθεί ακόμη σε πολιτισμικό επίπεδο, αναπτύσσοντας τα γράμματα και τις τέχνες.
Η πόλη της Ρόδου είχε δικό της νόμισμα, Ρητορική Σχολή, και μεγάλη συμβολή στη σύνταξη των πρώτων κανόνων του Ναυτικού Δικαίου.
Η στρατηγική θέση του νησιού και η γειτνίαση με τις ακτές της Μ. Ανατολής, καθιστούν την «Ηλιαία» ή «Ποιήεσσα» (ονόματα της Ρόδου από τον Ήλιο-που ήταν και θεός του νησιού- και την εφορία της γης), σημαντικό κέντρο εμπορίου στο χώρο του Αιγαίου.
Το 164 π.Χ. η Ρόδος έγινε Ρωμαϊκή επαρχία. Εξελικτικά συμπεριελήφθη στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία, έχοντας επισκοπική έδρα. Λόγω της γεωγραφικής της θέσης, διατήρησε το ενδιαφέρον για θέματα στρατιωτικού ενδιαφέροντος. Τα μεσαιωνικά χρόνια η ζωή της πόλης ακoλούθησε τις κοινωνικές αλλαγές, συρρικνώθηκε και τονίσθηκαν οι ταξικές διαφορές μεταξύ άρχουσας τάξης και λαϊκών.
Το 1309 το νησί πουλήθηκε στο Τάγμα των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ. Η εποχή των Ιπποτών δημιούργησε μια άλλη εξέλιξη στο νησί. Κτιριακή αρχιτεκτονική γοτθικού και αναγεννησιακού ρυθμού στόλισαν την πόλη. Αρχείο δε, με έγγραφα που αφορούσαν τη διοίκηση του νησιού, αποτελεί σημαντική πηγή σήμερα για την έρευνα της εποχής.
Το 1522 έως το 1912 γίνεται τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπου πλέον αρχίζει η παρακμή, και το σταμάτημα της δυτικής εξέλιξης.
Το 1912 καταλαμβάνεται από τα Ιταλικά στρατεύματα. Οι Ιταλοί υλοποίησαν έργα υποδομής και εκσυγχρόνισαν την πόλη.
Το 1948, με την συνθήκη των Παρισίων, τα Δωδεκάνησα ενσωματώνονται στην Ελλάδα.
Το 1988 η Μεσαιωνική Πόλη αναγνωρίστηκε ως Πόλη Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
